Om eerlijk te zijn ben ik al een tijdje gezond verklaard eigenlijk al vanaf januari 2023. Ik heb chemotherapie gehad, operatie en na de bestralingen was er niets meer te vinden in mijn lichaam wat niet goed zou zijn.
Een opluchting zou je denken? en begrijp mij niet verkeerd, natuurlijk ben ik ontzettend blij dat ik gezond ben en heel dankbaar dat de kanker niet het einde van mijn nog jonge leven betekend. Maar toch had ik verwacht dat ik mij gelukkiger zou voelen...
We zijn nu een jaar en ongeveer 5 maanden verder en ik strugel nog veel met mijn gedachten, met mijn lichaam en de positie in het leven. Ik ben onzeker omdat ik bang dat ik weer ziek wordt.. Ik ben onzeker over mijn lichaam die na de behandelingen erg is veranderd. Ik heb borstkanker gehad en mijn beide borsten zijn inmiddels al meerdere keren geopereerd en er zullen ook nog meerdere operaties volgen. Ik ben 25 jaar en heb al een lange tijd een relatie met mijn vriend. We wonnen samen en hebben eigenlijk een goed leven. Toch twijfel ik ook hier regelmatig aan. Ben ik nog wel leuk genoeg? Heeft de kanker mij niet teveel veranderd? Houdt hij nog wel echt van mij? Vragen die ik mezelf zo vaak vraag dat ik er eigenlijk helemaal gek van wordt.
Tijdens het traject voelde ik mij heel sterk. Alsof ik de hele wereld aankon. Naast de vele ziekenhuis bezoeken werkte ik veel in ons eigen bedrijf. Ik heb eigenlijk nooit ziek thuis gezeten. Wel regelmatig kotsmisselijk achter de bar gestaan, maar met de voorgeschreven medicatie kon ik mezelf altijd op de been houden. Maar nu voel ik mij meer een hoopje ellende. Ik voel mij niet meer zo sterk als in de tijd van chemo's. Ik voel me vaker verdrietig en denk terug aan de tijd wanneer ik mij wel sterk voelde. Ik volg ook nog een opleiding, hoe toepasselijk als verpleegkundige. Dit deed ik al voor ik ziek werd en ben toen tijdelijk gestopt. Ook mijn opleiding voelt momenteel zwaar, terwijl ik het super leuk vind, en niets liever wil dan een leuke verpleegkundige zijn, zoals er ook zo vele zo leuk en aardig voor mij zijn geweest.
Ik heb een beetje het idee dat ik wat van de hak op de tak ga. Maar dat is op het moment ook even hoe het gaat. Ik hoop dat niet dat dat vervelend is om op deze manier te lezen.
Ik mag bijna weer aan het werk en naar school. Ik heb 9weken geleden een zware operatie gehad, een diep flap operatie aan beide kanten. Met nog een verwijdering van mijn linker borst. Een operatie die 10,5 uur heeft geduurd en een ziekenhuis verblijf van 7 dagen. Daarna thuis komend met een bed in de woonkamer, een rolstoel en een douche stoel. Met hulp van mijn vriend, zusje en (schoon) ouders kon ik thuis mijn herstel verder uitzitten. Vreselijk vond ik het de eerste 2 weken. Die gepaard gingen met ontzettend veel pijn, vermoeidheid en hulpeloosheid omdat ik helemaal niets zelf kon. Van de verpleegkundige in opleiding die met alle liefde alle mensen wil helpen met de meest uiteenlopende klusjes of mankementen. Naar een verpleegkundige in opleiding die zelf alle hulp moest accepteren. Die zichzelf niet kon wassen, aankleden, koken, wassen, verzorgen en noem het maar op. Wat voelde ik mij een klein meisje.
Wel wil ik alle lof uitspreken naar de hulp die ik in het ziekenhuis heb gehad. De ontzettend lieve verpleegkundigen, de artsen en iedereen die maar betrokken was bij mijn opname. Het herstel gaat niet zonder slag of stoot. Na ongeveer 5 weken krijg ik een grote borstontsteking, met 40 graden koorts en een ontzettend ziek gevoel. Wordt ik opgenomen in het ziekenhuis en krijg ik 5 dagen lang antibiotica via het infuus. 2 week later wordt ik nogmaals geopereerd om de necrose (dode huid, en boosdoener van de ontsteking) te verwijderen en tijdens de OK blijkt mijn borst nog vies van binnen te zijn door de ontsteking en wordt gespoeld. Tot nu toe lijkt het herstel deze keer goed te gaan. Gelukkig! Nog een opname kan ik op het moment ook even niet aan.
Het terug gaan naar school en werk geeft mij aan de ene kant een fijn gevoel. Ik heb zin om mij weer nuttig te voelen. Maar ik vind het ook spannend. Kan ik het allemaal wel aan? Ga ik niet te snel? Mijn laatste operatie is nog maar een week geleden. Maar ik wil echt niet meer thuis zitten. Ik merk ook dat er veel strijd is in mijn hoofd. Ik voel mij somber en verdrietig. En ik denk dat mijn normale leven oppakken de oplossing is. Maar ben ook bang? Wat als het niet over gaat? Wat als ik mij zo somber blijf voelen?
Ik heb hier recent een gesprek over gehad met mijn oncoloog. Ook zo'n lieve respectvolle vrouw die mij ziet als persoon en niet haar zoveelste patiënt. Ik kwam haar behandelkamer binnen en ik voelde de tranen al branden in mijn ogen. Gelijk bij haar eerste opmerking kan ik mijn tranen niet meer inhouden. En dan zei ze alleen maar jeetje meid wat heb je een pech gehad. Ik beaam haar opmerking en begin te praten. Ik geef aan dat ik het moeilijk heb en even niet zo goed weet wat ik moet. We hebben het al een keer gehad over een aanpassing in mijn hormoonbehandeling. Momenteel heb ik dagelijks Tamoxifen en 1x in de 4 weken een Zoladex injectie. Ze stelt voor dat ik 3 maanden stop met de Zoladex injectie. Om te kijken of mijn somberheid afneemt. Deze keer stem ik er gelijk mee in en wil het graag proberen, ik wil mij niet langer zo somber voelen. Ik geef ook aan dat ik het stom vind dat ik bij haar altijd zo negatief ben. Ik ben tegen haar eerlijk over mijn onzekerheden en verdriet. Ze geeft aan dat ik helemaal niet negatief ben en ze geeft zelfs aan af en toe aan mij te denken en dan vooral aan hoe sterk ik was tijdens de chemokuren. Dit raakt mij. Ze maakte nog een opmerking ik heb het met je te doen en denk alleen maar wat doen al deze hormonen met je! De tranen rollen nu weer over mijn wangen.
Verder vind ik het bespreken van mijn gevoelens moeilijk. Ik wil de mensen om mij heen niet belasten met mijn verhaal. Er is al zoveel gebeurd en iedereen is zo blij en opgelucht dat ik nu gezond ben. Ik wil dat gevoel niet veranderen met de angsten en onzekerheid die ik nu heb. Soms doe ik dit wel met mijn zusje. Zij is 1 van mijn grootste steun en toeverlaten geweest en nu nog steeds. Bij haar durf ik wel eerlijk te zijn en met haar kan ik goed praten. Ik vind het jammer dat er geen handleiding is voor het gelukkig voelen na kanker. Daarom schrijf ik er nu over. In de hoop dat andere mensen zich misschien herkennen in mijn verhaal? Om het even van mij af te schrijven? Misschien om een lieve opmerking van iemand die mij eigenlijk helemaal niet kent? Ik weet het niet zo goed, Maar ik merk wel dat ik het fijn vind om dit te typen.
Ik hoop heel erg dat de komende 3 maanden mijn hoofd een beetje rustig wordt en ik kan gaan genieten van bepaalde gebeurtenissen en ik mijn onzekerheid een beetje onder de duim kan houden.
Ik geloof dat het voor nu even genoeg is. Wel heb ik al meerdere onderwerpen in mijn hoofd waar ik ook nog graag over wil schrijven. Voor een volgende keer?
En voor iedereen die zich misschien hetzelfde voelt zoals ik mij nu voel. Ik geloof echt dat het ooit beter gaat worden. Ook al weet ik zelf ook nog niet wanneer. Het is een lang proces en zoals mijn oncoloog ook aangaf, de actieve behandeling kom je wel door op oergevoel, adrenaline en overlevingsmodus. Pas de periode daarna komt het inzicht van alles wat er is gebeurt en dat is een heel verwerkingsproces. Die voor de een gemakkelijker gaat dan voor de ander.
Heel veel liefs
